Miód akacjowy – to łagodny i delikatny w smaku miód. W stanie płynnym jest jasny, krystalizuje bardzo wolno. Miód akacjowy odznacza się niską aktywnością antybiotyczną. Stosowany jest w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy, zapaleniu błony śluzowej jelit, w nadkwasocie żołądka oraz zaburzeniach układu pokarmowego. Miód akacjowy ponadto łagodnie wycisza, ułatwia zasypianie oraz wzmacnia znużony i wyczerpany organizm. Niski indeks glikemiczny sprawia, że miód akacjowy może być stosowany przy niektórych rodzajach cukrzycy.
Miód faceliowy – o przyjemnym, delikatnym, lekko kwaśnym smaku. W stanie płynnym jasnożółty, natomiast po krystalizacji jasnokremowy, niemalże biały. Stosowany przy leczeniu chorób układu krążenia, w niewydolności mięśnia sercowego oraz miażdżycy. Miód faceliowy stymuluje wytwarzanie czerwonych krwinek. Polecany przy nadciśnieniu. Wzmacnia odporność organizmu, zapobiega stanom zapalnym górnych dróg oddechowych. Zawarta w miodzie faceliowym cholina działa między innymi ochronnie na wątrobę. Wspomaga leczenie chorób układu pokarmowego, woreczka żółciowego i trzustki. Miód faceliowy pomocny jest również w leczeniu astmy oskrzelowej.
Miód gryczany – to miód o charakterystycznym zapachu i ostrym smaku. Najczęściej barwy ciemno-herbacianej bądź brunatnej. Dzięki dużej zawartości rutyny miód gryczany jest polecany przy miażdżycy, kruchości naczyń krwionośnych, chorobie wieńcowej i nadciśnieniu tętniczym. Sprzyja także odbudowie komórek kostnych oraz wzmacnia układ odpornościowy. Miód gryczany polecany również w zapaleniach nerek i opłucnej, stanach osłabienia pamięci, leczeniu jaskry, osłabionego wzroku i słuchu.
Miód koniczynowy – wytwarzany zarówno z nektaru koniczyny białej jak i czerwonej. Jest aromatyczny, łagodny, o kwaskowatym smaku. Płynny miód koniczynowy przyjmuje barwę między słomkowo-żółtą a łososiową. Ulega powolnej krystalizacji, w konsystencji staje się wtedy gęsty, drobnoziarnisty. Znany jest z działania wykrztuśnego, napotnego, przeciwzapalnego i moczopędnego. Miód koniczynowy jest skuteczny w wypadkach zatrzymania moczu, przy leczeniu biegunek, w stanach chorobowych układu pokarmowego, zapalenia oskrzeli, czy wyczerpania nerwowego. Duża zawartość fruktozy sprawia, że miód koniczynowy jest polecany przy cukrzycy.
Miód lipowy – to miód o jednej z najdłuższych tradycji stosowania w medycynie ludowej. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Gdy jest jeszcze płynny ma kolor jasnożółty, czasem o lekko zielonkawym odcieniu. W zapachu wyczuwalna nuta lipy, natomiast jego smak jest pikantny, czasem z lekką goryczką. Miód lipowy ma szerokie działanie. Posiada właściwości antyseptyczne, działa przeciwskurczowo, napotnie, przeciwgorączkowo, czy wykrztuśnie. Miód lipowy jest stosowany jako środek lekko nasenny i uspokajający. Obniża gorączkę. Zalecany także przy chorobach dróg moczowych oraz przy nerwicach.
Miód malinowy – o przyjemnym i słodkim smaku. Zapachem przypomina owoce maliny. Świeży płynny miód malinowy jest barwy jasnożółtej natomiast po krystalizacji zmienia barwę na żółtobiałą. Działa przede wszystkim napotnie, rozgrzewająco, antyseptycznie i przeciwgorączkowo. Miód malinowy znajduje zastosowanie w chorobach górnych dróg oddechowych, przeziębieniach. Wzmacnia układ odpornościowy i wspomaga pracę serca. Zalecany także w nieżycie żołądka, jelit, niedokrwistości oraz prewencyjnie przy miażdżycy. Ze względu na doskonały smak i łagodność działania miód malinowy jest polecany szczególnie dzieciom.
Miód mniszkowy – krystalizuje szybko lecz nierównomiernie. Jasnożółty kolor. Miód mniszkowy zalecany przy chorobach układu pokarmowego, zaburzeniach trawienia, skurczach żołądka oraz jelit. W chorobach wątroby i dróg żółciowych, także przy niedokrwistości i reumatyzmie. Miód mniszkowy jest również pomocny w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego.
Miód nawłociowy – charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. W smaku kwaśnosłodki. Główne zastosowanie miodu nawłociowego występuje w schorzeniach dróg moczowych, pęcherza, prostaty. Sprawdza się bardzo dobrze przy kamicy nerkowej i zapaleniu jelit. Znakomity także w leczeniu grypy, przeziębień, czy biegunek. Ze względu na swój smak miód nawłociowy jest lubiany przez dzieci.
Miód rzepakowy – w stanie płynnym pozostaje niemalże bezbarwny lub jego odcień wpada w barwę lekko słomkową. Miód ten bardzo szybko krystalizuje, a jego drobne białe lub kremowe kryształki przypominają w konsystencji smalec. Miód rzepakowy bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie. Stosowany w leczeniu chorób układu pokarmowego, wątroby, trzustki, wrzodów żołądka i dwunastnicy, a także w chorobach nerek. Polecany przy schorzeniach układu krążenia, w niewydolności mięśnia sercowego, dusznicy sercowej, czy miażdżycy. Miód rzepakowy obniża ciśnienie krwi, a także wyrównuje niedobory potasu w organizmie. Przyspiesza gojenie ran, a w wypadku oparzeń zapobiega tworzeniu się pęcherzy.
Miód spadziowy – to specyficzny rodzaj miodu. Posiada ciemną barwę, w smaku jest zaś intensywny, mało słodki, lekko żywiczny. W odróżnieniu od miodów nektarowych, jest on wytwarzany przez pszczoły z wydzieliny produkowanej przez mszyce i czerwce. W sprzedaży zetknąć możemy się z miodami spadziowymi ze spadzi iglastej lub liściastej. Są one gęstsze od miodów nektarowych, a także zawierają więcej związków mineralnych, w szczególności potasu, fosforu, siarki, wapnia, magnezu, czy żelaza. Co ciekawe, niejednokrotnie już spotkałem się z (nieuzasadnioną według mnie) oceną, jakoby wartościowy był jedynie miód ze spadzi iglastej. Różnią się one co prawda zarówno barwą, konsystencją, smakiem, aromatem i szybkością krystalizacji, ale już zastosowanie w dużej mierze się pokrywa. Miody spadziowe działają antyseptycznie, przeciwzapalnie, wykrztuśnie. Wspomagają system odpornościowy człowieka. Zaleca się je we wszelkiego rodzaju schorzeniach dróg oddechowych, układu pokarmowego i zaburzeniach trawienia, układu krążenia oraz serca, a także w zaburzeniach układu nerwowego. Miody ze spadzi liściastej posiadają dodatkowo właściwości pozwalające zalecać je także w schorzeniach dróg moczowych oraz przy reumatyzmie.
Miód wielokwiatowy – potocznie nazywany miodem tysiąca kwiatów. Pszczoły wytwarzają go z nektarów zebranych z wielu roślin miododajnych kwitnących w tym samym czasie. Możemy rozróżnić dwa podstawowe rodzaje miodu wielokwiatowego. Miód powstały z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, przyjemny zapach i łagodny smak, natomiast z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy i ma bardziej zdecydowany smak oraz zapach. Dzięki łatwo przyswajalnym cukrom prostym wspomaga mięsień sercowy. Miód wielokwiatowy pomocny jest także przy chorobach związanych z wątrobą i pęcherzykiem żółciowym, natomiast w związku z bogactwem nektarów z których powstał, osobom uczulonym na pyłki pomaga znosić i uodparniać się na alergie. Ze względu na wyjątkowo łagodny smak miód wielokwiatowy poleca się go szczególnie dzieciom w przypadku grypy, przeziębienia oraz zapobiegawczo.
Miód wrzosowy – to jeden z najlepszych miodów nektarowych. Posiada specyficzną brunatno-czerwoną barwę. Krystalizuje dość szybko, w którym to stanie jego konsystencja przypomina galaretę. Miód wrzosowy nie należy do miodów zbyt słodkich, w zapachu zaś wyraźnie wyczuwalna jest przyjemna nuta wrzosu. Miód wrzosowy polecany jest przy schorzeniach układu moczowego, prostaty, kamicy nerkowej. Zalecany przy zapaleniu jelit i biegunkach. Zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.